Hyperventilatie

Mijn ervaring met hyperventilatie

De eerste keer dat ik een hyperventilatieaanval kreeg, was ik twaalf jaar. Ik herinner het me nog goed: ik liep de trap op naar de klas en voelde de spanning stijgen voor een toets. Eigenlijk had ik me goed voorbereid, maar onderweg stelden klasgenoten vragen over dingen die ik helemaal niet had gezien. Ik wist er totaal geen antwoord op, en dat maakte me plots ontzettend onzeker.

Toen ik aan de toets bezig was, kreeg ik het gevoel dat ik niet genoeg lucht binnenkreeg. Mijn ademhaling raakte helemaal ontregeld. Uiteindelijk gaven ze me een papieren zak om in te ademen en daarna werd ik naar een kinesist gestuurd.

Jaren later kreeg ik opnieuw klachten, dit keer in de vorm van hartritmestoornissen. Uit bezorgdheid stuurde de dokter me door naar de spoed. Daar bleek dat het geen hartprobleem was, maar wéér hyperventilatie. Opnieuw volgde ik kinesitherapie, maar telkens merkte ik: het hielp maar tijdelijk.

Wat ik zo vreemd vind aan hyperventilatie, is dat je het vaak niet eens écht doorhebt. Het is niet altijd iets spectaculairs of heel opvallends. Soms denk je gewoon dat er niets aan de hand is, terwijl je ademhaling toch uit balans is geraakt.

Een grote eyeopener kwam toen ik een Vipassana-retraite deed: tien dagen lang, tien uur per dag mediteren. Tijdens die stilteperiode merkte ik hoe vaak ik eigenlijk het gevoel heb dat ik niet genoeg lucht krijg. Omdat je bij Vipassana zo sterk op je ademhaling focust, werd dat ontzettend confronterend en zelfs onaangenaam. Maar het maakte me ook duidelijk dat ik er écht iets mee moest doen.

Daarom volgde ik een Buteyko-cursus. Dat was een waardevolle ervaring: ik leerde hoe ik mijn ademhaling rustiger kon maken en beter kon reguleren. Een tijdlang deed ik de oefeningen trouw, maar gaandeweg liet ik het weer los. Tot ik merkte dat ik opnieuw vaak naar adem hapte.

Dat moment viel samen met een nieuwe job als invalleerkracht. Opnieuw in een schoolse omgeving, trappen op, vaak het gevoel onvoorbereid te zijn… Het leek alsof die omstandigheden dezelfde triggers aanraakten als vroeger. En jawel, de ademhalingsproblemen kwamen terug. Weer belandde ik bij een kinesist. Maar dit keer besloot ik het anders aan te pakken: ik pakte de Buteyko-oefeningen opnieuw op en maakte er een dagelijkse gewoonte van, minstens drie keer per dag.

En gelukkig: dat maakte opnieuw een groot verschil. Mijn ademhaling is rustiger geworden en ik heb minder snel het gevoel dat ik geen lucht krijg.

Omdat het mij zo helpt, wil ik ook graag delen waar ik zelf vaak naar teruggrijp: een favoriete YouTube-video die me begeleidt tijdens de Buteyko-oefeningen. Misschien kan het jou ook ondersteunen.